Boven open, vochtige akkers en graslanden kan je in het voorjaar groepen kieviten zien buitelen tijdens de acrobatische baltsvluchten. De zang is dan van ver te horen: tjoewiet tjoewiet. Vandaar de naam van deze vogel. De wetenschappelijke naam is Vanellus vanellus, wat zoveel betekent als ‘ijdeltuitje’. En dat kan kloppen, want de vogels staan dikwijls met hun kuifjes recht omhoog rond zich heen te kijken.
Deze zwart/witte vogel is verder makkelijk te herkennen, in de vlucht vallen de brede, zwart/witte vleugels op. Eenmaal op de grond zie je ook de genoemde kuif en in het juiste licht ook een fraaie groen/paarse metaalglans. De kuif is bij de mannetjes een stuk langer dan bij de dames.
De kievit broedt op de kale grond, zonder al teveel gedoe. Een kuiltje in de grond met wat strootjes is voldoende. En liefst een zo open mogelijke en wat vochtige vegetatie, afwisselend gras en open grond hebben ze het liefst. Zo kunnen ze predatoren van ver zien aankomen en als groep aanvallen. Een andere truc is doen alsof ze een vleugel gebroken hebben. Zo lokken ze een eierliefhebber weg van het nest.
De kuikentjes zoeken hun eigen voedsel, onder toezicht van de ouders. Ze gaan op zoek naar spinnetjes, kevertjes en insectenlarven. Pas op latere leeftijd zijn ze sterk genoeg om ook regenwormen uit hun gangen te trekken.
In de winter trekken ze naar het zuiden, maar niet ver. Ze schuiven een beetje mee op met de vorst tot waar de bodem niet meer bevroren is.
De kievit gaat snel achteruit door de achteruitgang van insecten als voedsel voor de kuikens en verdroging van natte graslanden. Daardoor zitten de regenwormen te diep en groeit het gras te snel. Enkele jaren geleden waren er nog grote groepen te zien, dat is nu gedaan. Toch kan je hun geluid nog steeds horen in dit gebied.
Op de kaart zie je waar je de grootste concentraties van kievitten kan vinden.
Beeldmateriaal: ©Vilda
